วันนี้ฉันรู้สึกเหมือนหนังสือเล่มหนึ่ง ที่วางอยู่ในร้านเงียบ ๆ
ไม่มีใครเปิดอ่าน ไม่มีใครถามหา
หน้าปกอาจซีดไปแล้วนิดหน่อย
🌞แต่ทุกวันยังมีแสงแดดยามบ่ายทาบผ่านลงมาบนหน้ากระดาษ
ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นแสงของฤดูไหน
บางวันมันอบอุ่น บางวันมันร้อนเกินไปจนอยากหลบ
แต่ก็ยังดีที่มันมา
บางวันในชีวิตเราก็เป็นแบบนั้น
เงียบ เหงา ถูกมองข้าม
ความคิดที่อยากเล่าเหมือนลอยค้างอยู่ในอก แต่ไม่รู้จะพูดยังไงดี
น้ำตาบางหยด…ไม่ไหลออกมาเป็นหยดน้ำให้เห็น
แต่มันขังอยู่ในใจ เหมือนฝนในหนังสือที่ไม่มีใครเปิดมาเจอ
เราอาจไม่กล้าร้องไห้เสียงดัง
อาจไม่กล้าขอให้ใครสวมรองเท้าให้เรา
อาจไม่มั่นใจพอที่จะพูดว่า “วันนี้ฉันไม่ไหว”
แต่บางที การได้เขียนมันออกมา
แม้แค่ประโยคสั้น ๆ
ก็เหมือนเราได้เอื้อมมือไปเปิดหน้าหนึ่งของตัวเองอีกครั้ง
และเมื่อเปิดออกแล้ว
บางทีก็จะพบว่า—แสงสว่างยังอยู่ตรงนั้นเสมอ
แม้จะไม่มีใครเปิดอ่าน
แม้เราจะยังพูดไม่ออกทั้งหมด
แต่…มันมีบางอย่างที่ไม่เคยหายไป
มันคือแสงเงียบ ๆ ที่บอกเราว่า — ยังมีวันพรุ่งนี้เสมอ
