บล็อกเล็ก ๆ ที่เป็นที่พักใจของฉัน
ไม่รู้ว่าคนอื่นรู้สึกเหมือนกันไหม
แต่สำหรับฉัน…บล็อกที่เขียนอยู่ทุกวัน มันไม่ใช่แค่พื้นที่ออนไลน์ธรรมดา ๆ
มันคือ ที่วางใจ ของฉัน
ทุกครั้งที่ได้เขียนอะไรลงไป
ไม่ว่าจะเป็นบทความ บทกลอน เบื้องหลังนิยาย หรือแค่ความคิดเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นมา
มันเหมือนการได้ปลดปล่อยหรือทิ้งลมหายใจเบาๆ อย่างโล่งใจ
เหมือนได้เปิดหน้าต่างให้ลมเย็นโชยเข้ามาในหัวใจที่อาจจะเหนื่อยมาทั้งวัน
ฉันชอบความเงียบของบล็อก
ไม่มีแรงกดดัน ไม่มีการแข่งขัน
มีแต่คำที่เราค่อย ๆ วางไว้ด้วยความรู้สึกดี ๆ และหวังว่าจะมีใครบางคนผ่านมาอ่าน แล้วได้รับอะไรบางอย่างกลับไป
บางวัน บล็อกอาจไม่มีคนอ่านเลย
แต่มันก็ยังอยู่ตรงนี้ รอฉันกลับมาเติมเต็มถ้อยคำใหม่
รอฉันกลับมา “เป็นฉัน” ในเวอร์ชันที่ไม่ต้องพิสูจน์อะไรให้ใครเห็น
บล็อกเลยกลายเป็นที่พักใจของฉัน
เพราะมันคือพื้นที่เล็ก ๆ ที่ฉันสามารถ อยู่กับตัวเอง ได้อย่างสบายใจ
และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับหัวใจดวงหนึ่งที่ยังอยากเขียนต่อไป…เงียบ ๆ แต่เต็มไปด้วยความหมาย
 |
| ภาพ: ตื่นเถิดนักเขียน ตื่นมาแต่งนิยายได้ละ😅 |
A Little Blog, My Quiet Place
I don’t know if anyone else feels the same,
but to me… this little blog I write in every day
isn’t just another corner of the internet.
It’s where I rest my heart.
Every time I write something—
an article, a poem, a glimpse behind a novel,
or even just a passing thought that quietly surfaced—
it feels like I’m exhaling a gentle breath I’ve been holding in.
Like opening a window and letting the breeze in
to touch a heart that’s been tired all day.
I love the quiet of the blog.
No pressure. No competition.
Just words placed slowly, carefully, with hope—
hope that maybe someone passing by might read them,
and take a little something with them.
Some days, no one reads it.
But it’s still here,
waiting for me to return and fill it with new words.
Waiting for me to be me—
the version of myself that doesn’t need to prove anything to anyone.
So this blog has become my quiet refuge.
A small space where I can simply be with myself,
and that…
is enough for a heart that still wants to keep writing—
quietly,
but full of meaning.
ติดตามและสนับสนุนนักเขียน
Support | Social Media