ต้องอดทนถึงวันว่างยังหลับใหล
สุดท้ายแล้วกลัวเงินหมด เฮ้ย!ทำไง
อยู่ที่ไหนตำแหน่งว่างรับข้าที
They work me hard—I still complain,
Day off? I nap, then snooze again.
Cash runs low? I scream inside...
Hey boss, got room? I’ll gladly slide!
นับถอยหลังวันทำงานวันสุดท้าย…เหมือนรอหยุดยาวแต่ยาวกว่า
Counting Down to the Last Working Day… Like Waiting for a Holiday, Only Longer
ตอนแรกที่รู้ว่าต้องออกจากงาน บอกตรง ๆ ใจหายอยู่เหมือนกันนะ มันผูกพันกับทีมงาน กับบรรยากาศที่เคยเจอมาทุกวัน ใครจะไม่เศร้า? แต่พอเวลาผ่านไป สามเดือนให้หลัง กลับกลายเป็นว่า…เอ๊ะ! ทำไมฉันเริ่มลุ้น ๆ อยากให้ถึงวันสุดท้ายเร็ว ๆ ซะงั้น
At first, when I learned I had to leave my job, I’ll admit it hurt. I was attached to my team and the daily atmosphere—who wouldn’t feel sad? But three months later, it somehow turned into… wait, why am I suddenly excited for that final day to come faster?
แล้วงานช่วงท้ายนะก็มีสีสันไปอีกแบบ เพราะต้องส่งต่อให้คนอื่น กว่าจะอธิบาย กว่าจะเคลียร์ไฟล์ เหมือนกำลังจัดมรดกให้ลูกหลาน 😂 บางไฟล์นี่แทบอยากเขียนพินัยกรรมแนบไว้ว่า “ถ้าเปิดไม่ได้ ให้ลองปิดแล้วเปิดใหม่…ถ้าไม่ได้อีก ก็ขอให้โชคดี”
Work at the end suddenly became more colorful because I had to hand everything over to others. Explaining, cleaning files—it felt like arranging an inheritance for descendants 😂. Some files almost made me want to leave a will: “If you can’t open it, try closing and reopening… if that fails, good luck.”
สิ่งที่แอบตลกคือ ตอนแรกเราคิดว่าการลาออกครั้งนี้จะเป็นเรื่องน่าเศร้าสุด ๆ แต่พอถึงจริง ๆ กลับกลายเป็นว่าเหมือนนับถอยหลังหยุดยาวยิ่งกว่าสงกรานต์-ปีใหม่รวมกันอีก เพราะนอกจากจะได้เวลาพัก ยังมีเงินติดกระเป๋าไปเริ่มเส้นทางใหม่อีกต่างหาก
The funny thing is, I thought this whole thing would be terribly sad. But in reality, it feels like a countdown to the longest holiday ever—longer than Songkran and New Year combined. Not only do I get rest, but also some money in my pocket to start a new path.
ช่วงนี้เลยใช้ชีวิตแบบสองหน้า (ฮา)
So lately I’ve been living a kind of double life (lol).
- กับเพื่อนร่วมงาน : ทำหน้าโหมดเศร้า “เสียดายจังเลยที่เราจะไม่ได้ทำงานด้วยกันแล้ว”
- With colleagues: Wearing my “sad mode” face, saying, “I’ll really miss working with you all.”
- กับตัวเอง : แอบดีใจอยู่ลึก ๆ “อีกนิดเดียวก็ได้พักยาว + เงินชดเชยแล้วโว้ยย”
- With myself: Secretly thrilled, “Just a little longer and I’ll get a long break + severance pay, woohoo!”
สุดท้ายก็ได้บทเรียนว่า… ชีวิตมันไม่ได้เศร้าอย่างเดียวหรอกนะ บางทีมันแค่สลับโหมดระหว่าง ดราม่ากับตลก แล้วเราก็เป็นนางเอกในหนังชีวิตตัวเองนั่นแหละ
In the end, I learned that life isn’t all sorrow. Sometimes it just switches between drama and comedy—and we’re the lead actors in our own life movie.
ท้ายสุดจริง ๆ ละ นี่ก็ไม่รู้ว่าวันสุดท้ายของการทำงาน กับวันที่นิยายเล่มสองเขียนจบ สิ่งไหนจะมาถึงก่อนกัน เอาเป็นว่าถ้านิยายเขียนเสร็จทีหลังก็คิดเสียว่า…เอาเงินชดเชยมาเติมค่ากาแฟแล้วปั่นนิยายต่อยาว ๆ ก่อนหางานใหม่แล้วกัน! ☕📚
And really, in the end—I still don’t know which will come first: my last working day, or the day I finish writing my second novel. Let’s just say, if the novel comes later, I’ll use the severance pay to fuel up on coffee and keep writing it long and steady… before I find a new job! ☕📚
 |
| Read more >> Poetry collection |
.png)
