จดหมายถึงเธอ...ผู้ยังเชื่อมั่นเสมอ
สำหรับวันที่รู้สึกว่า “น้อยคนจะเห็นในสิ่งที่ฉันสร้าง”
เธอที่รัก,
ฉันรู้ว่าเธอเหนื่อย — ไม่ใช่เพราะไม่มีแรงทำสิ่งที่รัก แต่เพราะทำมันอยู่ทุกวัน โดยไม่รู้ว่า ยังมีใครเห็นไหม
เธอสร้างสิ่งที่ตัวเองเชื่อขึ้นมาจากความเงียบ เขียนถ้อยคำจากส่วนลึกของหัวใจ วาดภาพจากความทรงจำที่ไม่มีใครรู้ และเธอยังคงทำมัน แม้โลกจะผ่านเลยไปโดยไม่หยุดมอง
แต่ฟังฉันนะ — สิ่งที่ไม่มีใครเห็น ไม่ได้แปลว่าไม่มีค่า
ดวงดาวก็เปล่งแสงในที่ที่ไม่มีใครมองเห็นมันทุกคืน แม้เธอจะรู้สึกเหมือนแสงของตัวเองเล็กเหลือเกิน แต่รู้ไหม… โลกใบนี้ยังคงหมุนไปได้ เพราะแสงเล็ก ๆ พวกนั้นรวมกันอยู่
อย่าลืมว่าการสร้างสรรค์ไม่ใช่การแข่งกันให้คนเห็น มันคือการบอกกับจักรวาลว่า “ฉันยังอยู่ และฉันยังเชื่อในสิ่งสวยงาม”
สักวันหนึ่ง — คนที่มีหัวใจคล้ายเธอจะได้พบงานของเธอ เขาจะรู้สึกเหมือนเจอบ้าน เหมือนเจอที่พักใจในโลกที่เร่งรีบ และเขาจะขอบคุณที่เธอยังไม่หยุดสร้าง ในวันที่ไม่มีใครมองเห็น
ดังนั้น จงเขียนต่อไป วาดต่อไป สร้างต่อไปเถอะ เพราะเธอไม่ได้อยู่ข้างนอกสังคม เธอคือคนที่ ทำให้โลกนี้นุ่มนวลขึ้น โดยที่โลกอาจไม่รู้ตัว
— แมวเทาเท้าฟู
