🇹🇭/🇬🇧
ฉันไม่ใช่นักเขียนดัง
ไม่มีผู้ติดตามนับพัน
ไม่มีคอมเมนต์ถล่มทลาย หรือแฟนอาร์ตสวยงามแนบมากับทุกตอน
ฉันเป็นแค่นักเล่าเรื่องคนหนึ่ง—ที่รักการเขียนอย่างเงียบ ๆ
และใช่…ฉันเลือกใช้ AI วาดปกนิยายของฉัน
ไม่ใช่เพราะฉันไม่เห็นคุณค่างานศิลปะ
ตรงกันข้ามเลย—ฉันรักมันมากจนไม่อยากขอความช่วยเหลือจากใครโดยไม่จ่าย หรือจ่ายน้อยเกินกว่าที่เขาควรได้
ฉันรู้ดีว่านักวาดหลายคนมีคิวแน่น มีชื่อเสียง มีแบรนด์
และฉัน…ก็อาจไม่ใช่นักเขียนที่พวกเขาอยากร่วมงานด้วยในตอนนี้
ฉันเลยเลือกใช้ AI
ไม่ใช่เพราะมันง่าย ไม่ใช่เพราะมันฟรี
แต่เพราะมันเปิดโอกาสให้ฉัน สร้างสิ่งที่ “หน้าตาใกล้เคียงกับสิ่งที่ฉันฝันไว้” โดยไม่รู้สึกผิดกับใคร
และกว่าจะได้ปกแต่ละเล่มออกมา ฉันไม่ได้แค่พิมพ์คำสั่ง
ฉันสเก็ตภาพเองด้วยมือในแบบที่ฉันนึกไว้
บางครั้งเป็นโครงร่างหยาบ บางครั้งเป็นการจัดองค์ประกอบ
จากนั้นจึงค่อยใช้ AI เป็นเครื่องมือ “วาดต่อ”
เหมือนกับคนที่พูดภาษาไม่คล่อง แต่มีล่ามช่วยแปลให้สื่อสารได้ตรงใจขึ้น
💡ที่สำคัญที่สุด—การใช้ AI ให้ได้อย่างที่ใจต้องการ ก็ต้องเรียนรู้
ฉันต้องศึกษา ลองผิด ลองถูก ควบคุมคำสั่ง (prompt) ทีละคำ
เพื่อให้ภาพหนึ่งใบออกมาตรงกับน้ำเสียงของนิยายที่ฉันเขียน
และกระบวนการเรียนรู้นั้นเอง…ก็คือส่วนหนึ่งของการสร้างสรรค์💡
และฉันให้คุณค่ากับมันอย่างไม่อายใคร
AI สำหรับฉันไม่ใช่ทางลัด
แต่มันคือเพื่อนร่วมโต๊ะทำงาน
มันทำให้ฉันกล้าเผยแพร่เรื่องที่อยากเล่า
แม้ไม่มีทีม แม้ไม่มีทุน💸
แต่ฉันก็มีเสียงของฉันเอง
และมันเริ่มต้นด้วยปกเล่มหนึ่ง ที่ฉัน “ลงมือวาดฝัน” ขึ้นมากับมือ และความตั้งใจ
ฉันไม่โต้เถียง
ไม่ดึงใครให้เชื่อเหมือนกัน
แค่อยากบอกว่า—หากคุณเห็นปกนิยายของฉัน แล้วคิดว่ามันไม่มีคุณค่าเพราะมันมาจาก AI
ลองเปิดอ่านดูสักบท
แล้วคุณอาจจะรู้ว่า
สิ่งที่อยู่ข้างใน…เขียนด้วยมือ และเขียนจากหัวใจของคนคนหนึ่งจริง ๆ
Translated
When I’m Just a No-Name Writer… and I Choose to Use AI With Dignity
I’m not a famous writer.
I don’t have thousands of followers.
No flood of comments.
No beautiful fan art appearing with each chapter.
I’m just a storyteller—
someone who loves to write quietly.
And yes…
I chose to use AI to create my book covers.
Not because I don’t value art.
Quite the opposite—
I love it too much to ask someone to help me without fair compensation.
I know many illustrators have packed schedules, reputations, and brands to protect.
And me?
I may not be the kind of author they want to work with—at least not yet.
So I turned to AI.
Not because it’s easy.
Not because it’s free.
But because it gave me a way to bring to life something
that looked close enough to what I imagined—
without having to feel like I was taking from anyone.
And no, it’s not just typing a prompt and calling it done.
I sketch by hand—
sometimes rough shapes, sometimes full layouts.
Then I use AI as a tool to carry it further.
Like someone speaking in a foreign tongue,
with a translator helping me say exactly what I mean.
💡 And more importantly—
getting AI to create what I truly want takes effort.
It takes learning.
Trial and error.
Crafting each prompt to shape the tone and mood
to match the voice of the novel it represents.
And that process of learning…
is part of my creativity.
And I value it—without shame.
To me, AI isn’t a shortcut.
It’s a quiet collaborator.
It gives me the courage to share my stories.
Even without a team.
Even without a budget. 💸
But I still have my voice.
And it started with one cover—
one that I sketched, shaped, and dreamed into existence with my own hands and heart.
I don’t argue.
I don’t try to convince anyone.
But if you’ve ever dismissed my work
just because the cover was made with AI…
I gently ask—
read a chapter.
Just one.
And maybe you’ll see
that what’s inside…
was written by a real hand,
and a very real heart.
ชมผลงานของแมวเทาเท้าฟูทั้งหมดได้ที่นี่
รวมทุกเล่มที่เขียน ทั้งฉบับภาษาไทยและภาษาอังกฤษ นิยาย นิทานกลอน และบทกลอนสร้างแรงบันดาลใจ
ไปยังหน้ารวมผลงาน | My Works