🐾 ฉันเป็นคนหนึ่งที่รักแมวมาก ตั้งแต่จำความได้ บ้านของฉันก็มีแมวอยู่เสมอ บางตัวมีคนให้มา บางตัวก็เป็นแมวจรจัดที่หลงทางมา เหมือนมันเลือกบ้านเราเป็นที่พักพิง และเรา…ก็ยินดีต้อนรับเสมอ
ฉันรักมันทุกตัว รักแบบไม่มีเงื่อนไข แม้จะรู้ตัวดีว่าเราเป็นภูมิแพ้ก็ตาม บางวันจามจนตาแดง แต่ก็ยังจะอุ้ม ยังจะกอด พวกมันก็เหมือนเป็นเพื่อน เป็นครอบครัว อยู่ด้วยกันทุกวัน กินข้าวพร้อมกัน หลับในห้องเดียวกัน บางครั้งก็เถียงกันเหมือนพี่น้อง
แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันไม่เคยชินเลย คือ…การจากลา
แมวของฉัน เมื่อมันโตขึ้น มันก็ซน มันออกไปเที่ยวเล่นตามประสาอิสระที่แมวพึงมี และหลายครั้งมันไม่เคยกลับมาอีกเลย หรือกลับมาก็ในสภาพที่ไม่มีลมหายใจ ฉันจำได้แม่นทุกครั้งที่คุณตาของฉันอุ้มร่างเล็ก ๆ นั้นไว้แล้วพาฉันไปช่วยฝังศพของมัน หัวใจฉันเหมือนถูกฉีกออก ฉันร้องไห้แทบขาดใจ เศร้าอยู่นานมาก บางครั้งไม่ใช่แค่เสียใจ แต่มันกลายเป็นหลุมเล็ก ๆ ที่ฝังอยู่ในใจ
ชีวิตวนลูปอยู่อย่างนี้เสมอ แมวจากไป ตัวใหม่ก็เข้ามา ฉันรักมันอีก แล้วมันก็จากไปอีก
ตอนเด็ก ๆ ฉันไม่เข้าใจว่าทำไมแมวเราต้องตายบ่อยนัก พอโตขึ้นถึงได้รู้…ว่าบ้านเราติดถนนใหญ่ พวกมันถูกรถชน ทั้งที่มันแค่เดินเล่นเหมือนทุกวัน
จุดเปลี่ยนของฉันคือช่วงเข้ามหาวิทยาลัย ตอนนั้นก็ยังมีแมว แมวจรจัดตัวหนึ่งที่บ้านเราอุปการะเลี้ยงไว้ แล้วมันคาบลูกมาให้เลี้ยงอีกสามตัว เหมือนมันเลือกแล้วว่าที่นี่จะปลอดภัย และแน่นอน…ครอบครัวเราก็รับมันไว้
พวกมันโตขึ้นมาน่ารักมาก ฉันรักพวกมันอีกครั้ง รักแบบที่คิดว่าโตแล้วคงไม่เสียใจเท่าเดิม แต่ไม่ใช่เลย…วันหนึ่งพวกมันทยอยจากไป ฉันร้องไห้เหมือนเดิม และครั้งนี้ฉันรู้สึกว่านี่เราเป็นอะไร เราโตขนาดนี้แล้วยังร้องไห้กับเรื่องเดิม ๆ เหมือนตอนเด็กๆ และฉันซึมไปเลย
และนั่นแหละ คือวันที่ฉันตัดสินใจหยุดเลี้ยงแมว
ไม่ใช่เพราะไม่รัก แต่เพราะไม่อยากต้องเสียใจอีกแล้ว
ทุกวันนี้ เมื่อมีแมวจรจัดเข้ามาในบ้าน ครอบครัวยังอุปการะพวกมันเหมือนเคย ส่วนฉัน…ยังรักเหมือนเดิม แต่ขออยู่ห่าง ๆ ไม่ผูกพันจนมากเกินไป
ฉันเรียนรู้ว่าความรักไม่ได้แปลว่าต้องครอบครอง บางครั้งการมองจากระยะไกล เห็นแมวของคนอื่นมีความสุข ได้รับความรักและการดูแล แค่นั้น…ฉันก็มีความสุขแล้ว
ฉันรักแมวเสมอ และจะรักตลอดไป แต่ขอเลือกไม่ผูกพันอีก เพื่อปกป้องหัวใจของตัวเอง
Translated 🇬🇧
Loving Cats… But Afraid of Goodbyes
🐾 I’m someone who deeply loves cats. For as long as I can remember, there were always cats in my home. Some were given to us, while others were strays that wandered in, as if they chose our home as their safe haven. And we… we always welcomed them with open arms.
I loved each and every one of them, unconditionally—even though I knew I was allergic. Some days, I would sneeze until my eyes turned red, but I still held them close, still hugged them. They were like friends, like family. We spent every day together, ate together, and even slept in the same room. Sometimes, we argued like siblings too.
But one thing I could never get used to… was saying goodbye.
As my cats grew older, they became more playful, more adventurous. They would wander off, exploring the world as freely as cats do. Many times, they never returned. Or if they did, it was without life. I vividly remember every time my grandfather carried their small, lifeless bodies and took me with him to bury them. My heart felt like it was torn apart. I cried until I could hardly breathe. The sadness lingered for a long time. Sometimes, it wasn’t just sorrow—it felt like a little hole had been carved into my heart.
Life went on in this loop. One cat left, another came. I loved again… and lost again.
As a child, I never understood why my cats died so often. It wasn’t until I grew older that I realized… our house was next to a busy road. They were hit by cars. All they had done was go for a walk, like every other day.
The turning point came when I entered university. At that time, we still had cats—strays that we took in, one of which even brought her kittens to our house. It was as if she knew this was a safe place. And of course… my family took them in.
They grew up to be adorable. I loved them once more, thinking that perhaps, now that I was grown, I wouldn’t be as heartbroken as before. But I was wrong… One by one, they passed away. And I cried, just like I used to. But this time, I started questioning myself—why am I still crying over the same thing, even as an adult? I fell into a quiet sadness.
And that was the day I decided to stop raising cats.
Not because I stopped loving them, but because I didn’t want to be heartbroken anymore.
Nowadays, when stray cats come to our home, my family still takes them in. As for me… I still love them, just from a distance. I try not to get too attached.
I’ve learned that love doesn’t always mean possession. Sometimes, watching from afar, seeing someone else’s cat happy, well-cared for, and loved—that’s enough for me. It brings me peace.
I will always love cats, forever. But I choose not to get too close anymore… to protect my own heart
 |
| เจ้าหมี แมวตัวสุดท้ายของฉัน My last cat 🥹 |
