☕ 1 วันของนักเขียนนิยายยูริ | ตอนที่ 1
📖 A Day in the Life of a Yuri Author – Part 1
วันธรรมดาของฉันเต็มไปด้วยตารางงาน แน่นเอี้ยด ตั้งแต่เช้าจรดเย็น
My weekdays are packed from morning till night with meetings and tasks.
จันทร์ถึงศุกร์ ฉันทำงานประจำที่ทั้งจริงจังและวุ่นวาย บางวันหัวแทบระเบิด บางวันก็เหมือนลืมหัวใจไว้ที่ไหนสักแห่งในห้องประชุม
Monday through Friday, I work a demanding full-time job. Some days my head feels like it’ll explode. Other days, it’s like I’ve left my heart behind in some meeting room.
แต่พอเข้าสู่วันเสาร์ เหมือนมีปุ่มพิเศษในหัวใจที่เปิดขึ้นโดยอัตโนมัติ
But when Saturday comes, it’s like a secret switch inside my heart flips on automatically.
ฉันตื่นก่อนเวลาปกติ—ใช่ค่ะ ตื่นเช้ากว่าวันทำงานอีกเสียด้วยซ้ำ
I wake up earlier than usual—earlier than on workdays, even.
ทั้งที่ไม่มีนาฬิกาปลุก ไม่มีความเร่งรีบใด ๆ รออยู่เลย
No alarm. No pressure. Nothing waiting for me, really.
เช้าแบบนี้ ฉันมักจะเอื้อมมือไปเปิด iPad
On mornings like these, I reach for my iPad.
มืออีกข้างเปิดแอปสั่งกาแฟเย็นหวานน้อย (แต่ใจไม่ได้หวานน้อยตาม)
With the other hand, I open my app to order an iced coffee—less sugar, though not necessarily less sweet inside.
จากนั้นก็เคาะแป้นคีย์บอร์ดคู่ใจ เบา ๆ ทีละตัวอักษร... หรืออย่างน้อยนั่นคือสิ่งที่ตั้งใจไว้
Then I start tapping on my favorite keyboard... or at least, that’s the plan.
แต่เชื่อไหมคะ—หลายเช้า ฉันเขียนไม่ออกเลยแม้แต่คำเดียว
But believe it or not—on many mornings, I can’t write a single word.
แม้จะมีโครงเรื่องอยู่ในหัว
Even with the plot clearly in my mind,
แม้จะมีตัวละครยูริสองคนที่รักกันจนอยากจะพูดอะไรสักอย่างออกมา
Even with two girls in love whispering their story to me,
แม้จะมีฉากหนึ่งที่อยากให้ทั้งคู่ได้สบตา
Even with a scene waiting for their eyes to meet…
แต่ทุกอย่างกลับนิ่ง เหมือนน้ำในบ่อที่ไม่ยอมกระเพื่อม
Everything stays still. Like water in a pond that won’t ripple.
ฉันพิมพ์... ลบ... พิมพ์อีก... ลบอีก...
I type... delete... type again... and delete again.
บางทีอาจเพราะความเหนื่อยสะสมจากวันทำงาน
Maybe it’s the exhaustion I’ve been carrying from work.
บางทีอาจเพราะจิตใจยังไม่ไหลไปกับเรื่องราว
Maybe my heart just isn’t flowing with the story yet.
หรือบางทีฉันอาจแค่... หิวความสบายใจมากกว่าคำบรรยาย
Or maybe I’m just hungrier for peace than prose today.
พอเขียนไม่ได้ ฉันก็หาอย่างอื่นทำ (และนี่คือจุดเริ่มต้นของความวินาศอย่างสงบ)
When I can’t write, I look for other things to do. (And that’s how peaceful destruction begins.)
ฉันเปิดคลิป “เรื่องผี” ฟังเพลิน ๆ เพื่อขับไล่ความคิดฟุ้งซ่าน (แต่ลึก ๆ ก็ฟังเอามัน)
I play a ghost story video in the background to quiet the noise in my head (but honestly, I enjoy them too much).
แต่ก็รู้อยู่แก่ใจว่า... พอฟังแล้วมันไม่เคยจบแค่ตอนเดียว
And I know myself too well—it’s never just one episode.
ลากยาวไปอีกสามตอน ฟังไปก็ไถ X ไป
Three episodes later, I’m still there, scrolling through X while listening.
จนเผลอไปสะดุดกับคลิปหลิงออม (คู่ชิปในดวงใจของฉัน)
Until I stumble upon a Ling-Aom fan edit—my beloved ship.
แล้วเท่านั้นแหละค่ะ... ช่วงเช้าที่ตั้งใจจะ “แต่งนิยาย” ก็กลายเป็นเช้าของ “หัวใจเต้นเบา ๆ” แทน
And just like that… my writing morning becomes a heart-fluttering one instead.
และแม้จะรู้สึกผิดนิดหน่อยกับหน้าว่างๆที่รออยู่
And yes, I feel a little guilty about the blank pages waiting for me.
ฉันกลับพบว่า... การเขียนไม่ได้ก็เป็นส่วนหนึ่งของการเขียน
But I’ve realized… not writing is still part of writing.
มันเป็นการบอกตัวเองว่า... วันนี้ยังไม่ใช่ แต่ฉันยังอยู่ตรงนี้กับเรื่องราวของเรา
It’s how I tell myself—today might not be the day, but I’m still here with the story.
ยังรักการเขียนเหมือนเดิม
I still love writing, just the same.
ยังรอให้ตัวละครสองคนนั้นเดินกลับมาพร้อมเสียงกระซิบในใจ
Still waiting for those two girls to walk back into the scene, whispering in my heart.
ว่า… "ฉันพร้อมจะเล่าเรื่องของเราแล้วนะ"
Saying... “I’m ready to tell our story now.”
📌 ตอนหน้า: เมื่อฉันขังตัวเองไว้กับตัวละครหญิงสองคนในห้องเดียวกันทั้งวัน
Next time: Spending All Day Locked in a Room with Two Girls in Love
ขอบคุณที่อ่าน และหวังว่าคุณจะมีวันเสาร์ที่เต็มไปด้วยเรื่องเล่าในหัวใจเหมือนกัน :)
Thanks for reading. I hope your Saturday is full of stories waiting to be told. :)
 |
| 🔗Read & Feel the love 💕 |
