เมื่อฉันเริ่มต้นเขียนนิยาย…ฉันไม่ได้รู้หรอกว่าตัวเองจะเดินไปได้ไกลแค่ไหน ฉันเพียงแค่ “เริ่ม” จากความรักในตัวอักษร และความฝันเล็ก ๆ ว่า อยากเห็นเรื่องราวความรักที่ฉันแต่งมีคนอ่านบ้าง ได้มอบความสุขให้ใครสักคน
ฉันใช้เวลาว่างจากงานประจำที่แสนเหนื่อย เขียนทีละตอน ค่อย ๆ เรียนรู้ ค่อย ๆ เติบโต ฉันไม่เคยมีพื้นฐานการเขียนนิยาย ไม่เคยอ่านนิยายยูริ ไม่ได้มีเทคนิคเฉียบคม แต่ฉันมีหัวใจที่อยากเล่าเรื่อง และฉันเชื่อว่านั่นเพียงพอที่จะเริ่มต้น
ระหว่างทางฉันได้เรียนรู้คำใหม่ ๆ ที่ไม่เคยใช้
ฉันได้ฝึกแต่งกลอน
ฉันลองใช้เครื่องมืออย่าง Canva ทำภาพปกนิยายด้วยตัวเอง
ฉันกล้าที่จะปล่อยผลงานออกสู่สายตาคนแปลกหน้า
และในวันที่ฉันขายอีบุ๊คเล่มแรกได้—แม้จะเป็นเพียงไม่กี่เล่ม—หัวใจของฉันก็พองโตมากเกินคำบรรยาย
แน่นอนว่าฉันเคยท้อ
เมื่อยอดวิวหยุดนิ่งทั้งๆที่ลงให้อ่านฟรี
เมื่อไม่มีใครคอมเมนต์
เมื่อคำพูดของบางคนทำให้รู้สึกว่า “ตัวหนังสือของเราอาจไม่มีค่าพอ”
แต่แล้วฉันก็กลับมาถามตัวเองเสมอว่า
“เรารักสิ่งนี้ใช่ไหม?”
คำตอบคือ “ใช่”
และเพียงเท่านั้น…ฉันก็กลับมานั่งหน้าจออีกครั้ง
ฉันยังคงลงนิยายรายตอนเพื่อค่อย ๆ สร้างฐานผู้อ่าน
ฉันยังคงโปรโมตอย่างจริงใจ พูดกับคนอ่านแม้ส่วนมากเขาจะเงียบ
ฉันยังคงหัดแต่งบทกลอนที่ไม่มีใครสั่งให้เขียน
เพราะมันคือ “ความรัก♥️ของฉันเอง”
ฉันไม่รู้ว่าสุดท้ายปลายทางของนักเขียนคนนี้จะเป็นอย่างไร
แต่อย่างน้อย—ฉันได้รู้ว่าการลงมือทำ คือการมอบโอกาสให้ความฝันได้มีที่ยืน
แม้จะล้มบ้าง หยุดพักบ้าง ร้องไห้บ้าง
แต่ตราบใดที่ฉันยังลุกขึ้นมาเขียนได้อีกครั้ง
ความฝันนี้…ก็ยังไม่สิ้นสุด
ฉันยังไม่สำเร็จ
แต่ฉันยังไม่เลิก
และฉันเชื่อว่าทุกก้าวที่เราเดิน แม้จะช้า ก็ยังมีค่าเสมอ
ขอบคุณตัวฉันเองที่ไม่เคยหยุดพยายาม💪
ขอบคุณนักอ่านทุกคนที่เคยกดเข้ามา แม้เพียงครั้งเดียว🙏🏼
และขอบคุณโลกใบนี้ ขอบคุณทุกๆแพลทฟอร์มที่ยังเปิดพื้นที่ให้ฉันได้เล่าเรื่องราวที่ฉันอยากเล่า…
📖บทความนี้เขียนขึ้นเพื่อเป็นกำลังใจให้ตัวเอง และหวังว่าอาจเป็นแรงบันดาลใจแก่ผู้อื่นได้✌️
🌈ขอเป็นกำลังใจเพื่อนนักเขียน
จงพากเพียรเขียนให้จบอย่าสงสัย
แม้นักอ่านยังไม่ผ่านมาสนใจ
ไม่เป็นไรเดี๋ยวสักวันเค้าเห็นเอง
อย่าให้ทุกข์ใดใดพาสะดุด
อย่าได้หยุดจนหัวใจถูกข่มเหง
อย่าได้นิ่งนอนเปลี่ยวใจไปเสียเอง
อย่าได้เป็นคนตกยากซังกะตาย
รอนักอ่านที่เขาชอบมาประสบ
ได้ค้นพบเสพผลงานอักษรศรัย
จงเข้มแข็งโอบหัวใจมิลาไกล
ข้าจักสอนจงภูมิใจศิลป์เจ้าเอง
จงรักษาผลงานเจ้าให้ลือชื่อ
จงอย่าถือคนอ่านน้อยด้อยภาษา
จงพากเพียรเขียนอ่านจำนรรจา
พาตำราแลงานเขียนเฟื่องฟูไกล ~
🙂🙂
Cr. บทกลอนจาก บทกวีจากหัวใจ
Copyright © 2025 by Maewtaotaofu
ติดตามนักเขียน และอ่านผลงานทั้งหมด 👉🔗 https://linktr.ee/maewtaotaofu
