It’s like falling in love with two people. Welcome to the writer’s version of a love triangle—but make it adorable!
So there I was, fiercely typing away on my second novel. Sweating. Brain fried. Tears nearly falling. I was stuck, okay?
And then… Book Three just waltzed into my mind like a cat burglar. No knock. No warning.
It came at me in the shower, while doing dishes, when I swore I’d finally finish Book Two that day. But every time I got stuck, Book Three showed up grinning.
And it’s so cute. So silly. So squishy.
I found myself smiling like a weirdo at the characters… alone in my office.
(Slightly afraid someone might catch me.)
Then the guilt kicked in. Poor Book Two.
It felt like emotional cheating.
But I swear I love them both!
It’s just… Book Three is tapping at my heart’s door whispering,
“Hi. I’m here.”
Ugh. My weak little heart.
So I did what any decent writer would do:
Jotted down Book Three’s outline,
Then marched back to Book Two like a loyal lover trying to make things right.
(And maybe, just maybe, stop feeling like I’m having a fictional affair 😂)
As for the English translation…
I really wanted to translate Book Two, I swear.
But Book Three is already waiting.
Whispering, “Write me. I miss you.”
...Sigh. Okay. I surrender.
Honestly, if we don’t talk about book sales, everything sounds kind of dreamy, right?
But here’s the truth: I’ve been making exactly zero income from my writing every month.
Writers in Thailand have a funny way of saying this — we call it “eating eggs,”
which basically means “earning nothing at all.”
So yeah… boiled eggs, fried eggs, eggs with tears — you name it.
Still, I’m a happy newbie writer, living a humble little life with my characters.
Even if I’m surviving on salt and dreams. 🥚✨
So if you happen to read my work—any feedback is like an oxygen tank to me.
One comment = ten tons of energy + a hundred new scenes of inspiration.
This little newbie writer will keep writing.
Whether it’s Book Two, Three, or Seventeen 😅
As long as my heart beats for my characters… I’ll keep writing.
ในระหว่างที่ฉันเขียน “องค์หญิงรัชทายาท” ชีวิตก็ยังคงหมุนต่อในแบบที่มันเป็น—ฉันยังคงทำงานประจำเหมือนคนทั่วไป มีประชุม มีไฟล์ต้องส่ง และมีงานที่รอหลังปีใหม่เหมือนระเบิดลูกใหญ่ที่นับถอยหลังอยู่ While writing "The Crown Princess," my life kept spinning as usual—I still had my day job like everyone else, with meetings, deadlines, and post-holiday work waiting like a ticking time bomb.
ช่วงเวลานั้นเป็นฤดูที่เรียกว่า “หลังคริสต์มาส” ซึ่งหลายคนอาจใช้พักใจ แต่สำหรับบริษัทที่ฉันอยู่ มันคือ สองไตรมาสสุดท้าย และฉันคือทหารที่อยู่แนวหน้า That period, known as "post-Christmas," might be a time of rest for many—but in my company, it marked the final two quarters, and I was a front-line soldier.
แต่พอตกเย็น ฉันกลับบ้าน ถอดหน้ากากพนักงาน… นักเขียนสาวยูริก็กลับมาสิงร่าง But in the evening, once home and off the employee mask... the Yuri novelist in me returned.
ฉันเปิดไอแพดเพื่อดูว่าตอนที่เพิ่งลงไป มีใครเมนต์อะไรไหม มีใครรู้สึกกับฉากนั้นบ้างไหม มีใครรักจินดากับองค์ราชินีเหมือนฉันหรือเปล่า I opened my iPad to check if anyone had commented on my latest chapter. Did anyone feel something from that scene? Did anyone love Jinda and the Queen like I did?
...แต่คอมเมนต์ที่รอก็ไม่มา ใจมันแป้วอยู่นิดหน่อยค่ะ ยอมรับตามตรง ...But the comments I was waiting for didn’t come. My heart sank a little, I admit.
แต่ฉันก็เตือนตัวเองว่า “นี่ไม่ใช่การวิ่งแข่ง” เราไม่ได้เขียนเพื่อแข่งกับใคร... เราเขียนเพราะเรารักสิ่งนี้ But I reminded myself, “This isn’t a race.” I’m not writing to compete… I write because I love it.
แล้วฉันก็เริ่มทำสิ่งที่อันตรายที่สุดสำหรับนักเขียนมือใหม่ “เปิดอ่านนิยายตัวเองตั้งแต่ตอนแรก” Then I did the most dangerous thing a new writer can do—“I re-read my novel from the very beginning.”
ใช่ค่ะ... แล้วก็ร้องไห้เบา ๆ กับบางฉากที่ตัวเองเขียน Yes… and I cried a little at some of the scenes I had written.
ไม่ใช่เพราะเศร้า ไม่ใช่เพราะรู้สึกว่ามันดีเหลือเกิน แต่เพราะฉันได้สัมผัสบางความรู้สึกที่ “เป็นความรัก” จริง ๆ Not because it was sad. Not because it was brilliant. But because I touched something that felt like true “love.”
ฉันไม่ได้เขียนยูริเพราะมันกำลังเป็นกระแส ฉันไม่ได้เขียนเพื่อให้มันหวือหวา แต่ฉันเขียนเพราะ... ความรักของคนสองคน มันคือความรัก ไม่ว่าจะเป็นเพศไหนก็ตาม I didn’t write Yuri because it’s trendy. I didn’t write it for sensationalism. I wrote it because… love between two people is love, no matter the gender.
บางฉาก อย่างตอนที่องค์ราชินีแค่ “เงียบไปหนึ่งอึดใจ” และจินดาก็รับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลัง “อดกลั้นบางอย่างไว้” Some scenes...like when the Queen paused for just a heartbeat, and Jinda knew she was “holding something back”—
ฉันรู้สึกว่ามันคือความเข้าใจโดยไม่ต้องพูด มันคือการจับมือกันในใจโดยไม่มีคำว่ารัก I felt it was understanding without words. It was holding hands in the heart without saying ‘I love you.’
ความรู้สึกนั้นมันจริงสำหรับฉัน แม้ในชีวิตจริงฉันจะไม่เคยเดทกับผู้หญิง แต่ความรักแบบนั้น…ฉันเข้าใจมันได้ และฉันเขียนมันด้วยความเคารพ ไม่ใช่เพื่อความแฟนตาซี That feeling was real to me. Even though I’ve never dated a woman, I understand that kind of love. And I write it with respect—not for fantasy.
คืนนั้น ฉันรู้เลยว่า ถึงจะมีคนอ่านแค่หนึ่งคน คือฉันเอง แต่นิยายเรื่องนี้มี “หัวใจ” จริง ๆ That night, I realized even if there was just one reader me this novel truly had “a heart.”
และนั่นแหละคือคืนที่ฉัน “กลับมาเชื่อในงานเขียนของตัวเองอีกครั้ง” And that was the night I “believed in my writing again.”
สุดท้ายนี้... ขอบคุณทุกคนที่เปิดใจอ่าน ที่ไม่มองว่าความรักของผู้หญิงสองคนต้อง “พิสูจน์ตัวเอง” และขอบคุณที่ปล่อยให้ฉันเขียน...แม้จะไม่มีคำว่า “เพอร์เฟกต์” แต่มันคือความรักที่เขียนด้วยใจจริง 🩷 Finally… thank you to everyone who reads with an open heart. Who doesn’t think love between two women needs to “prove itself.” Thank you for letting me write… even if it’s not “perfect,” it’s love written with true intent. 🩷
I didn’t know how to write about love in a way that felt fresh and original—until I met a girl named Jinda.
I created her to be a young woman just beginning to grow, yet I gave her a soul more mature than her age. She’s the only daughter of a prominent provincial governor, raised with the responsibility of taking care of herself and others. Her parents were devoted civil servants, so she wasn’t a pampered child, but one accustomed to chores, duty, and quiet resilience.
When she entered the palace, she brought no servant with her.
She chose instead to stand in humility, with a heart ready to serve Her Majesty with sincerity.
The only thing she couldn’t grow out of—was her innocence in love.
She was seventeen.
She entered the palace with a heart untouched by romance.
Then she met a woman everyone called “The Queen.”
In the novel’s prose, I tell you how she feels.
But in the poems—I let her tell it herself.
She said the Queen’s beauty made her heart tremble.
She said she was overcome by Her gaze—
Uncertain if it was fear of power… or something deeper.
From silken stillness, she emerged with grace untold,
Her radiance bloomed, too vast for hearts to hold.
Enchanted, I gasped—such splendor to obey,—
As trembling longings swelled, I hid the ache away.
Jinda never knew the exact moment she fell in love.
She only knew that…
Each morning she woke up hoping to see Her again.
Each farewell, she carried every glance, every word—playing them over and over in her mind.
And every time the Queen paused in silence… Jinda’s heart raced for no clear reason.
The closeness, the trust the Queen gave her—
It confused her more. The Queen spoke so little,
And yet Jinda felt warmth, and something else—too tender to name.
I never thought that a girl who didn’t even know what love was...
Would become the one to teach me how to write it—
Gently. Uniquely.
Jinda’s love isn’t like those in dramas or films.
There’s no grand confession. No dramatic climax.
It’s a love woven into shared silences,
In soft sighs…
And in the act of allowing oneself to be most vulnerable—in front of someone special.
And that… might be one of the most beautiful kinds of love there is.
✨To Nong Orm — my muse who brought ‘Jinda’ to life not only as a character, but as a reflection of quiet strength and tenderness.
Thank you for being there, simply by being you.
“If not the daughter of a royal line,
Could I truly claim this queenly role as mine?”
As the first reigning queen of her kingdom,
Isarawadee carries the weight of countless expectations—
and on some days, that weight grows heavier than anyone could ever see.
.jpeg)
.png)
