เมื่อชีวิตถึงทางแยก
Reading Poem No. 11 — At the Crossroads
บทกลอนนี้เขียนขึ้นจากเสียงในใจของนักเขียนเอง
มันไม่ใช่แค่ถ้อยคำสวยงาม
แต่มันคือ “คำสั่ง” ที่ต้องทำให้จริง
When a poem speaks from my own heart, it’s not just beautiful—it’s a command I must live by.
เมื่อชีวิตถึงทางแยก
เมื่อชีวิต เดินมา ถึงทางแยก ทางที่แปลก แตกต่าง ดุจไพรสณฑ์ อย่างป่าเขา รกเรี้ยว เที่ยววกวน ใจผจญ เลือกทาง เพียงหนึ่งเดียว อย่าหวั่นไหว กับเสียง ที่ย้อนถาม อย่าครั่นคร้าม รอบข้าง ชวนแลเหลียว อย่าหลงเงา ในอดีต เชือนแชเชียว จงปราดเปรียว มุ่งมั่น ในใจตน ถ้าใจมัว ลังเล หันหลังกลับ คือฝันดับ ด้วยมือตน ไม่ฉงน จะได้ตาย อายหน้า ในบัดดล จำต้องทน เห็นแต่ฝั่ง ไม่ถึงเอง
At the Crossroads
When life arrives at a branching way, each path unknown, like forests gone astray— dense hills and tangled trails that twist and reel, yet heart must choose just one with steady will. Don’t waver at the voices that call back, don’t flinch at crowds that urge you off your track. Don’t chase the shadows of the past you’ve known— be swift, be firm, and walk the path alone. If you still linger, doubting what you chose, you’ll silence truth and let confusion grow. You may die ashamed, with dreams undone— left staring at the shore, but never reaching one.
⚠️ Copying or capturing this page is not allowed.
