(TH/EN) เมื่อฉันเป็นนักเขียนโนเนม…และเลือกใช้ AI สร้างสรรค์หน้าปก อย่างมีศักดิ์ศรี When I’m Just a No-Name Writer… and I Choose to Use AI With Dignity

🇹🇭/🇬🇧

ฉันไม่ใช่นักเขียนดัง

ไม่มีผู้ติดตามนับพัน

ไม่มีคอมเมนต์ถล่มทลาย หรือแฟนอาร์ตสวยงามแนบมากับทุกตอน

ฉันเป็นแค่นักเล่าเรื่องคนหนึ่ง—ที่รักการเขียนอย่างเงียบ ๆ

และใช่…ฉันเลือกใช้ AI วาดปกนิยายของฉัน

ไม่ใช่เพราะฉันไม่เห็นคุณค่างานศิลปะ

ตรงกันข้ามเลย—ฉันรักมันมากจนไม่อยากขอความช่วยเหลือจากใครโดยไม่จ่าย หรือจ่ายน้อยเกินกว่าที่เขาควรได้ 

ฉันรู้ดีว่านักวาดหลายคนมีคิวแน่น มีชื่อเสียง มีแบรนด์

และฉัน…ก็อาจไม่ใช่นักเขียนที่พวกเขาอยากร่วมงานด้วยในตอนนี้

ฉันเลยเลือกใช้ AI

ไม่ใช่เพราะมันง่าย ไม่ใช่เพราะมันฟรี

แต่เพราะมันเปิดโอกาสให้ฉัน สร้างสิ่งที่ “หน้าตาใกล้เคียงกับสิ่งที่ฉันฝันไว้” โดยไม่รู้สึกผิดกับใคร

และกว่าจะได้ปกแต่ละเล่มออกมา ฉันไม่ได้แค่พิมพ์คำสั่ง

ฉันสเก็ตภาพเองด้วยมือในแบบที่ฉันนึกไว้

บางครั้งเป็นโครงร่างหยาบ บางครั้งเป็นการจัดองค์ประกอบ

จากนั้นจึงค่อยใช้ AI เป็นเครื่องมือ “วาดต่อ”

เหมือนกับคนที่พูดภาษาไม่คล่อง แต่มีล่ามช่วยแปลให้สื่อสารได้ตรงใจขึ้น

💡ที่สำคัญที่สุด—การใช้ AI ให้ได้อย่างที่ใจต้องการ ก็ต้องเรียนรู้

ฉันต้องศึกษา ลองผิด ลองถูก ควบคุมคำสั่ง (prompt) ทีละคำ

เพื่อให้ภาพหนึ่งใบออกมาตรงกับน้ำเสียงของนิยายที่ฉันเขียน

และกระบวนการเรียนรู้นั้นเอง…ก็คือส่วนหนึ่งของการสร้างสรรค์💡

และฉันให้คุณค่ากับมันอย่างไม่อายใคร

AI สำหรับฉันไม่ใช่ทางลัด

แต่มันคือเพื่อนร่วมโต๊ะทำงาน

มันทำให้ฉันกล้าเผยแพร่เรื่องที่อยากเล่า

แม้ไม่มีทีม แม้ไม่มีทุน💸

แต่ฉันก็มีเสียงของฉันเอง

และมันเริ่มต้นด้วยปกเล่มหนึ่ง ที่ฉัน “ลงมือวาดฝัน” ขึ้นมากับมือ และความตั้งใจ

ฉันไม่โต้เถียง

ไม่ดึงใครให้เชื่อเหมือนกัน

แค่อยากบอกว่า—หากคุณเห็นปกนิยายของฉัน แล้วคิดว่ามันไม่มีคุณค่าเพราะมันมาจาก AI

ลองเปิดอ่านดูสักบท

แล้วคุณอาจจะรู้ว่า

สิ่งที่อยู่ข้างใน…เขียนด้วยมือ และเขียนจากหัวใจของคนคนหนึ่งจริง ๆ

Translated 

When I’m Just a No-Name Writer… and I Choose to Use AI With Dignity

I’m not a famous writer.

I don’t have thousands of followers.

No flood of comments.

No beautiful fan art appearing with each chapter.

I’m just a storyteller—

someone who loves to write quietly.

And yes…

I chose to use AI to create my book covers.

Not because I don’t value art.

Quite the opposite—

I love it too much to ask someone to help me without fair compensation.

I know many illustrators have packed schedules, reputations, and brands to protect.

And me?

I may not be the kind of author they want to work with—at least not yet.

So I turned to AI.

Not because it’s easy.

Not because it’s free.

But because it gave me a way to bring to life something

that looked close enough to what I imagined—

without having to feel like I was taking from anyone.

And no, it’s not just typing a prompt and calling it done.

I sketch by hand—

sometimes rough shapes, sometimes full layouts.

Then I use AI as a tool to carry it further.

Like someone speaking in a foreign tongue,

with a translator helping me say exactly what I mean.

💡 And more importantly—

getting AI to create what I truly want takes effort.

It takes learning.

Trial and error.

Crafting each prompt to shape the tone and mood

to match the voice of the novel it represents.

And that process of learning…

is part of my creativity.

And I value it—without shame.

To me, AI isn’t a shortcut.

It’s a quiet collaborator.

It gives me the courage to share my stories.

Even without a team.

Even without a budget. 💸

But I still have my voice.

And it started with one cover—

one that I sketched, shaped, and dreamed into existence with my own hands and heart.

I don’t argue.

I don’t try to convince anyone.

But if you’ve ever dismissed my work

just because the cover was made with AI…

I gently ask—

read a chapter.

Just one.

And maybe you’ll see

that what’s inside…

was written by a real hand,

and a very real heart.

ชมผลงานของแมวเทาเท้าฟูทั้งหมดได้ที่นี่

รวมทุกเล่มที่เขียน ทั้งฉบับภาษาไทยและภาษาอังกฤษ นิยาย นิทานกลอน และบทกลอนสร้างแรงบันดาลใจ

ไปยังหน้ารวมผลงาน | My Works

แม้จะเงียบ…ก็ยังมีแสง

 

วันนี้ฉันรู้สึกเหมือนหนังสือเล่มหนึ่ง ที่วางอยู่ในร้านเงียบ ๆ

ไม่มีใครเปิดอ่าน ไม่มีใครถามหา

หน้าปกอาจซีดไปแล้วนิดหน่อย

🌞แต่ทุกวันยังมีแสงแดดยามบ่ายทาบผ่านลงมาบนหน้ากระดาษ

ฉันไม่รู้ว่ามันเป็นแสงของฤดูไหน

บางวันมันอบอุ่น บางวันมันร้อนเกินไปจนอยากหลบ

แต่ก็ยังดีที่มันมา

บางวันในชีวิตเราก็เป็นแบบนั้น

เงียบ เหงา ถูกมองข้าม

ความคิดที่อยากเล่าเหมือนลอยค้างอยู่ในอก แต่ไม่รู้จะพูดยังไงดี

น้ำตาบางหยด…ไม่ไหลออกมาเป็นหยดน้ำให้เห็น

แต่มันขังอยู่ในใจ เหมือนฝนในหนังสือที่ไม่มีใครเปิดมาเจอ

เราอาจไม่กล้าร้องไห้เสียงดัง

อาจไม่กล้าขอให้ใครสวมรองเท้าให้เรา

อาจไม่มั่นใจพอที่จะพูดว่า “วันนี้ฉันไม่ไหว”

แต่บางที การได้เขียนมันออกมา

แม้แค่ประโยคสั้น ๆ

ก็เหมือนเราได้เอื้อมมือไปเปิดหน้าหนึ่งของตัวเองอีกครั้ง

และเมื่อเปิดออกแล้ว

บางทีก็จะพบว่า—แสงสว่างยังอยู่ตรงนั้นเสมอ

แม้จะไม่มีใครเปิดอ่าน

แม้เราจะยังพูดไม่ออกทั้งหมด

แต่…มันมีบางอย่างที่ไม่เคยหายไป

มันคือแสงเงียบ ๆ ที่บอกเราว่า — ยังมีวันพรุ่งนี้เสมอ

(TH/EN) My blog พื้นที่เล็กๆ ที่เป็นดั่งที่พักใจยามเหนื่อยล้า A Little Blog, My Quiet Place

บล็อกเล็ก ๆ ที่เป็นที่พักใจของฉัน

ไม่รู้ว่าคนอื่นรู้สึกเหมือนกันไหม

แต่สำหรับฉัน…บล็อกที่เขียนอยู่ทุกวัน มันไม่ใช่แค่พื้นที่ออนไลน์ธรรมดา ๆ

มันคือ ที่วางใจ ของฉัน

ทุกครั้งที่ได้เขียนอะไรลงไป

ไม่ว่าจะเป็นบทความ บทกลอน เบื้องหลังนิยาย หรือแค่ความคิดเล็ก ๆ ที่ผุดขึ้นมา

มันเหมือนการได้ปลดปล่อยหรือทิ้งลมหายใจเบาๆ อย่างโล่งใจ

เหมือนได้เปิดหน้าต่างให้ลมเย็นโชยเข้ามาในหัวใจที่อาจจะเหนื่อยมาทั้งวัน

ฉันชอบความเงียบของบล็อก

ไม่มีแรงกดดัน ไม่มีการแข่งขัน

มีแต่คำที่เราค่อย ๆ วางไว้ด้วยความรู้สึกดี ๆ และหวังว่าจะมีใครบางคนผ่านมาอ่าน แล้วได้รับอะไรบางอย่างกลับไป

บางวัน บล็อกอาจไม่มีคนอ่านเลย

แต่มันก็ยังอยู่ตรงนี้ รอฉันกลับมาเติมเต็มถ้อยคำใหม่

รอฉันกลับมา “เป็นฉัน” ในเวอร์ชันที่ไม่ต้องพิสูจน์อะไรให้ใครเห็น

บล็อกเลยกลายเป็นที่พักใจของฉัน

เพราะมันคือพื้นที่เล็ก ๆ ที่ฉันสามารถ อยู่กับตัวเอง ได้อย่างสบายใจ

และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับหัวใจดวงหนึ่งที่ยังอยากเขียนต่อไป…เงียบ ๆ แต่เต็มไปด้วยความหมาย

ภาพ: ตื่นเถิดนักเขียน ตื่นมาแต่งนิยายได้ละ😅

A Little Blog, My Quiet Place

I don’t know if anyone else feels the same,

but to me… this little blog I write in every day

isn’t just another corner of the internet.

It’s where I rest my heart.

Every time I write something—

an article, a poem, a glimpse behind a novel,

or even just a passing thought that quietly surfaced—

it feels like I’m exhaling a gentle breath I’ve been holding in.

Like opening a window and letting the breeze in

to touch a heart that’s been tired all day.

I love the quiet of the blog.

No pressure. No competition.

Just words placed slowly, carefully, with hope—

hope that maybe someone passing by might read them,

and take a little something with them.

Some days, no one reads it.

But it’s still here,

waiting for me to return and fill it with new words.

Waiting for me to be me—

the version of myself that doesn’t need to prove anything to anyone.

So this blog has become my quiet refuge.

A small space where I can simply be with myself,

and that…

is enough for a heart that still wants to keep writing—

quietly,

but full of meaning.

ติดตามและสนับสนุนนักเขียน 

Support | Social Media

(TH/EN) รองเท้าคู่หนึ่ง กับมิตรภาพที่ไม่มีเงื่อนไข A Pair of Shoes and the Quiet Kind of Love We Call Friendship

บางความรัก ไม่จำเป็นต้องมีฉากจบ

แค่มีใครบางคนที่เคยอยู่ข้างกัน…ในวันที่เรายืนไม่ถนัด

ฉันได้ฟังเรื่องราวของมิตรภาพที่สวยงามเรื่องหนึ่ง

มันไม่มีคำว่า “แฟน” ไม่มีคำว่า “รักแท้”

มีเพียงน้ำใจที่หยิบยื่นให้กันเสมอ

แม้กระทั่งในเรื่องเล็ก ๆ อย่างการช่วยใส่รองเท้า

มันไม่ใช่ความยิ่งใหญ่

แต่มันคือความเข้าใจลึกซึ้ง—ที่ไม่ต้องพูดให้ใครฟัง

แต่ทำให้คนฟัง…ร้องไห้ออกมาโดยไม่รู้ตัว

ฉันอยากเขียนเก็บไว้

เพื่อไม่ให้ความรักแบบนี้…เงียบหายไปกับกาลเวลา

บางครั้ง…สิ่งที่ทำให้เรารู้ว่าความรักงอกงามในที่ใด

ไม่ใช่คำว่ารัก ไม่ใช่ภาพดอกไม้หรือแก้วแหวนเงินทอง

แต่อาจเป็นแค่…มือของใครคนหนึ่งที่ก้มลงช่วยสวมรองเท้าให้เรา

เรื่องราวที่ฉันได้ฟังในวันนี้ ไม่ใช่เรื่องรักโรแมนติก แต่เป็นเรื่องของ เพื่อนสนิทสองคน

เพื่อนคนหนึ่งจากไปอย่างมีเงื่อนงำ

อีกคนหนึ่งยังอยู่…เฝ้ารำลึกและต่อสู้เพื่อให้เพื่อนได้รับความยุติธรรม

ในระหว่างที่เล่าความทรงจำร่วมกัน พิธีกรผู้มีสัมผัสพิเศษเห็นภาพหนึ่ง —

ภาพของ คนหนึ่งช่วยใส่รองเท้าให้อีกคนเสมอ เวลาต้องออกงาน

ไม่ใช่เพราะอีกคนขี้เกียจ…แต่เพราะยืนไม่ถนัด เธอไม่สบาย

‘ฉันทำให้เขาเสมอค่ะ เพราะรู้ว่าเขาป่วย’

คำพูดสั้น ๆ นั้นทำให้ฉันกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

มันไม่ใช่แค่ความช่วยเหลือ แต่มันคือ ความเข้าใจในระดับที่ลึกเกินกว่าคำว่าเพื่อน

คือการสังเกตเห็นสิ่งที่คนอื่นมองข้าม

คือการลงมือทำบางอย่างโดยไม่เคยหวังให้ถูกจดจำ

คือความรักที่ไร้เงื่อนไข ไม่ต้องการอะไรตอบแทน

🍀บางที…สิ่งที่โลกนี้ยังขาดอยู่

อาจไม่ใช่ความรักแบบแฟนตาซี หรือความรักที่ยิ่งใหญ่

แต่เป็น ความรักแบบเงียบ ๆ ที่เต็มไปด้วยความใส่ใจเช่นนี้

ความรักที่ไม่ได้อยู่ในรูปของ “จะอยู่ด้วยกันตลอดไป”

แต่อยู่ในรูปของ “ตราบที่ยังอยู่…ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องลำบากคนเดียว”

และแม้วันนี้…คนหนึ่งจะจากไป

แต่สิ่งที่หลงเหลือไว้ คือความทรงจำที่ซาบซึ้งและงดงาม จนเปลี่ยนแปลงหัวใจของใครอีกหลายคน

รวมถึงหัวใจของฉัน💖

#รักที่ไม่ต้องเรียกชื่อ #มิตรภาพไร้เงื่อนไข #ความรักคือความเข้าใจ #เขียนไว้ไม่ให้หายไป

Sometimes, Love Is Found Where No One’s Looking

Sometimes… what tells us that love has taken root

is not the word love itself,

not flowers or rings or romantic gestures—

but something as simple as a hand

that quietly helps us into our shoes.

The story I heard today wasn’t about romance.

It was about two close friends.

One of them is no longer here—she passed under unclear circumstances.

The other remains, holding on to the memories,

fighting for justice in her friend’s name.

While they were recounting those shared memories,

a host with a special sensitivity said she saw a vision—

a quiet scene repeated many times:

one friend kneeling down to help the other put on her shoes before every event.

Not because the other was lazy,

but because she had trouble standing.

She was unwell.

“I always did it for her,”

she said softly,

“because I knew she was sick.”

That single sentence… broke me.

Because it wasn’t just an act of kindness—

it was a depth of understanding that reached beyond friendship.

It was the kind of care that notices what others overlook.

The kind of love that asks for nothing in return.

The kind of love that never expects to be remembered.

🍃

Maybe what this world still lacks

isn’t fairytale love,

or grand, sweeping love stories—

but quiet love.

Love that expresses itself in tenderness,

not permanence.

Not “I’ll be with you forever”

but “As long as I’m here, you’ll never have to struggle alone.”

And though one of them is gone,

what remains is a memory—

so touching, so beautiful,

that it changed the hearts of many

…including mine. 💖

“องค์หญิงรัชทายาท” นิยายยูริพีเรียดเข้มข้น ที่อบอวลด้วยรักและชะตากรรม – ลด15% ในแคมเปญ Love Pride 2025!

“องค์หญิงรัชทายาท” นิยายยูริพีเรียดเข้มข้น ที่อบอวลด้วยรักและชะตากรรม – ลด15% ในแคมเปญ Love Pride 2025!

หากคุณกำลังมองหา นิยายยูริแนวพีเรียดไทยโบราณ ที่ถักทอด้วยความรักอันลึกซึ้งและการเมืองในราชสำนักอย่างละเมียดละไม 

“องค์หญิงรัชทายาท” โดย แมวเทาเท้าฟู คือผลงานที่คุณไม่ควรพลาดในแคมเปญ Love Pride 2025 จาก meb 

แนะนำเรื่อง

นิยายที่ถ่ายทอด การเมือง การปกครอง และความรัก ภายใต้บรรยากาศย้อนยุคในดินแดนที่ราชินีต้องต่อสู้เพื่อรักษาบ้านเมือง และต้องต่อสู้กับหัวใจตัวเองไปพร้อมกัน …

เมื่อองค์หญิงรัชทายาทขึ้นครองราชย์ต่อจากพระบิดา ทรงเป็น “ราชินีพระองค์แรกของราชอาณาจักร” 

พระองค์ทรงตั้งพระทัยที่จะเปลี่ยนแปลงราชสำนักไปสู่ยุคสมัยใหม่ที่มั่นคงและยั่งยืน แต่การไม่มีทายาทสืบบัลลังก์กลับกลายเป็นคำถามใหญ่ที่สะเทือนราชสำนักและหัวเมืองทั้งแปดทิศ… 

แล้วพระองค์จะทำเช่นไร และจะทำสำเร็จหรือไม่? ติดตามได้ในอีบุ๊คเท่านั้น!

 💜ทำไม “องค์หญิงรัชทายาท” ถึงควรอยู่ในชั้นหนังสือของคุณ? 

•  ยูริในโทนพีเรียดย้อนยุคบรรยากาศชาววังคล้ายไทยโบราณ แต่เป็นแคว้นสมมติที่มีความเท่าเทียม 
•  ตัวละครหญิงเข้มแข็งมีมิติ ไม่ใช่แค่เรื่องรัก แต่คือการต่อสู้ทางใจ ท่ามกลางอำนาจ 
•  ละเมียดละไม แต่ไม่ยากเกินเข้าใจ เหมาะทั้งผู้อ่านสายฟินและสายดราม่า 
•  แนวความรักที่เต็มไปด้วยเกียรติและศักดิ์ศรี ไม่เน้นฉูดฉาดร้อนแรง แต่ลึกซึ้งและมีคุณค่า 

🌈 ร่วมเฉลิมฉลอง Pride ด้วยนิยายที่บอกเล่าความรักของหญิงกับหญิง อย่างงดงาม 

📣แคมเปญ Love Pride 2025 จาก meb 

ไม่เพียงเป็นการสนับสนุนความหลากหลายทางเพศ แต่ยังเปิดพื้นที่ให้เรื่องราวความรักแบบไม่จำกัดนิยามได้เปล่งประกาย 

 “องค์หญิงรัชทายาท” ลดราคาพิเศษ ตั้งแต่ 30 พ.ค. - 15 มิ.ย. 68 กดโหลดที่แอป meb ได้เลยตอนนี้ ก่อนจะพลาดช่วงลดสุดพิเศษ! 👇

เมื่อแม่น้ำร้องไห้: เสียงสะอื้นจากเหมืองทองพม่า สู่บ้านเรา

“เราดื่มน้ำสายเดียวกัน แต่กลับไม่มีสิทธิ์ปกป้องมัน”

แม่น้ำกกไม่ใช่แม่น้ำของเชียงรายเท่านั้น

แม่น้ำกกมีต้นกำเนิดในรัฐฉานของเมียนมา ไหลผ่านภูเขาและหมู่บ้านของกลุ่มชาติพันธุ์ ก่อนจะเข้าสู่ไทยที่อำเภอแม่อาย และหลอมรวมกับแม่น้ำโขงที่เชียงแสน

แต่ละหยดน้ำที่เราดื่ม ที่ปลาจับมา ที่ไหลลงนาข้าว ล้วนมีต้นทางจากพื้นที่ที่เรามองไม่เห็น

💰สิ่งที่เกิดขึ้น: เหมืองทองคำในพม่า

เหมืองแร่ทองคำในรัฐฉานและรัฐคะฉิ่นกำลังเติบโตโดยไม่ได้รับการควบคุม ทั้งจากกองกำลังติดอาวุธ และเอกชนต่างชาติ สารพิษที่ใช้ในกระบวนการสกัดทองคำ เช่น สารหนู ปรอท และตะกั่ว กำลังไหลลงแม่น้ำ

🗂️ผลที่ไหลข้ามแดน

• พบสารหนูในแม่น้ำกกและแม่น้ำโขงที่เชียงแสน

• ปลาพื้นถิ่นเริ่มมีแผล ตุ่ม และตายจำนวนมาก

• ชาวบ้านริมแม่น้ำเกิดอาการผื่น คัน และแสบผิว

• ระบบนิเวศถูกคุกคามในระดับที่อาจฟื้นคืนไม่ได้

✅เราทำอะไรได้บ้าง

• สนับสนุนสินค้าอาหารจากแหล่งที่ตรวจสอบได้

• ใช้แพลตฟอร์มของเราเพื่อบอกเล่าและเผยแพร่

• สนับสนุนองค์กรอนุรักษ์ชายแดน เช่น “Project SEVANA” หรือ “EarthRights International”

—

💪ร่วมสนับสนุนการปกป้องแม่น้ำ

สนับสนุน EarthRights International

แหล่งข้อมูลอ้างอิง

• Thai PBS: รายงานสารหนูในแม่น้ำกก

• BBC Thai: การแพร่กระจายของสารหนูจากเหมืองทองในพม่า

• EarthRights: รายงานการละเมิดสิ่งแวดล้อมในรัฐคะฉิ่น

• Myanmar Now: Gold mining surging in eastern Shan state

ภาพประกอบวาดใหม่ จากAI

รีวิว องค์หญิงรัชทายาท ”ความกดดันในฐานะราชินีพระองค์แรกของอาณาจักร“

นิยาย องค์หญิงรัชทายาท ตอนที่23

ในฐานะราชินีพระองค์แรกของอาณาจักร👑

อิสราวดีแบกรับความคาดหวังไว้มากมาย — และบางวัน ก็หนักหนาเกินกว่าที่ใครจะล่วงรู้

บทกลอนบทนี้ คือภาพสะท้อนความเปราะบางในใจของพระองค์

ความสงสัยในตัวเองที่แวะเวียนมาแม้เพียงครู่

แต่ก็เพียงพอจะทำให้หัวใจราชินีหวั่นไหว

ขอฝากผู้อ่านทุกท่าน เป็นแรงใจให้ราชินีแห่ง “องค์หญิงรัชทายาท”

นิยายยูริพีเรียดที่ถ่ายทอดเรื่องราวความรักและความมั่นคงผ่านบรรยากาศละมุนละไม

บทกลอน บทสนทนา และสายตาที่ไม่เคยโกหกกัน

อ่านตัวอย่างอีบุ๊คได้แล้ววันนี้ในทุกแพลตฟอร์มที่คุณสะดวก

(และเตรียมพบโปรโมชั่นพิเศษช่วง 🌈 Pride Month Pride Love เดือนมิถุนายนนี้ใน Meb Market!)

ชมผลงานของแมวเทาเท้าฟูทั้งหมดได้ที่นี่

รวมทุกเล่มที่เขียน ทั้งฉบับภาษาไทยและภาษาอังกฤษ นิยาย นิทานกลอน และหนังสือสร้างแรงบันดาลใจ

ไปยังหน้ารวมผลงาน

🕰️การบอกเวลาในยุคโบราณ ยุคพีเรียด

จังหวะของชีวิตที่เดินตามแสงแดด🕰️

ก่อนที่นาฬิกาจะกลายเป็นสิ่งธรรมดาประจำข้อมือ การบอกเวลาในยุคโบราณนั้นอาศัยสิ่งที่ธรรมชาติมอบให้—แสงอาทิตย์ เสียงระฆัง เงาของไม้ และการสังเกตพฤติกรรมของผู้คนรอบตัว

1. เวลากลางวัน: ใช้ดวงอาทิตย์เป็นนาฬิกาหลวง 🌤️

• เวลาเช้า: เริ่มตั้งแต่แสงแรกปรากฏ จนกระทั่งพระอาทิตย์ขึ้นเต็มดวง

• สาย – เที่ยง – บ่าย: สังเกตจากความยาวของเงา หรือระดับแสงบนท้องฟ้า

• เย็น: เมื่อเงายาวมากขึ้น แสงเริ่มอ่อน พระอาทิตย์เริ่มคล้อยสู่ตะวันตก

ผู้คนมักอ้างอิงเวลาแบบกว้าง ๆ เช่น

“หลังย่ำรุ่ง”, “ยามแดดจัด”, “ก่อนแสงหมด”, หรือ “เย็นคล้อย”

2. เวลากลางคืน: ใช้ระบบ “ยาม” แบ่งระยะเวลา 🌙

ราชสำนักในหลายอารยธรรม รวมถึงตะวันออกและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ แบ่งเวลากลางคืนออกเป็น “ห้ายาม”

แต่ละยามยาวประมาณ สองชั่วโมง เริ่มนับตั้งแต่ช่วงเย็นไปจนถึงรุ่งเช้า

ยาม เวลาโดยประมาณ (ตามสมัยปัจจุบัน)

ยามหนึ่ง 18.00 – 20.00 น. แสงสุดท้าย, เริ่มเฝ้ายาม

ยามสอง 20.00 – 22.00 น. เงียบสงัด, ประตูวังปิด

ยามสาม 22.00 – 00.00 น. เวรดึก, ผู้คนหลับสนิท

ยามสี่ 00.00 – 02.00 น. เย็นจัด, ช่วงเปลี่ยนเวรยาม

ยามห้า 02.00 – 04.00 น. ฟ้าเริ่มสาง, แรงงานเริ่มตื่นตัว

เสียง “ย่ำยาม” จากระฆังหรือตะบองไม้จะดังในแต่ละยาม เพื่อให้คนในราชสำนักและเมืองรู้ถึงเวลาเปลี่ยนเวรหรือเริ่มกิจกรรมต่าง ๆ

3. ระยะเวลาต่าง ๆ: วัดอย่างคร่าว แต่อิงจังหวะชีวิต⏳

• หนึ่งวันหนึ่งคืน: หมายถึงเวลา ครบหนึ่งรอบจากเช้าจนถึงเช้าของวันถัดไป

• หนึ่งยาม: ราวสองชั่วโมง

• ครึ่งยาม / เพียงครู่ / เพียงอึดใจ: ใช้เรียกช่วงสั้น ๆ ของเวลา

• หลายวัน / หนึ่งเดือน / ฤดูหนึ่ง: ใช้เรียกเวลานานแบบกว้าง ๆ ไม่ต้องแม่นเป๊ะ

4. การนับเวลาเป็น “บาท” – ระบบนับย่อยในแต่ละยาม🕛🕧

ในราชสำนักไทยโบราณ โดยเฉพาะในช่วงกรุงศรีอยุธยาและรัตนโกสินทร์ตอนต้น มีการใช้หน่วยเวลาเรียกว่า “บาท” เพื่อแบ่งย่อยภายในแต่ละยาม

โดย 1 ยาม = 2 ชั่วโมง (โดยประมาณ) และจะแบ่งออกเป็น 8 บาท

ดังนั้น 1 บาท = ราว 15 นาที ในมาตรฐานปัจจุบัน

การนับบาทนิยมใช้กับพิธีสำคัญ การเข้าเวร หรือการนัดหมายในราชการ เช่น

• “เปลี่ยนเวรในยามสามบาทหนึ่ง” → แปลว่าเวลาเริ่มต้นยามสาม ผ่านไปแล้วประมาณ 15 นาที

• “เคลื่อนขบวนในบาทสุดท้ายของยามห้า” → ใกล้รุ่งเช้าแล้ว

ตัวอย่างการนับบาทในราชสำนัก:

ช่วงเวลาโดยประมาณ ยาม+บาท

18.00 น. ยามหนึ่ง บาทหนึ่ง ➡️ เริ่มค่ำ

21.45 น. ยามสอง บาทเจ็ด  ➡️ ค่ำดึกแล้ว

03.30 น. ยามห้า บาทเจ็ด  ➡️ ใกล้รุ่งสาง

แม้จะเป็นระบบที่ไม่ใช้ทั่วไปในชีวิตประจำวัน แต่ยังเห็นได้บ่อยใน ราชพิธี, บทกวี, และพงศาวดาร

โดยเฉพาะในบริบทที่ต้องการความเป๊ะ เช่น การตั้งเวรยาม หรือการนัดหมายสำคัญ

แล้วในโลกของ “รัตตมธานี” ล่ะ?

เนื่องจากนิยายเรื่อง องค์หญิงรัชทายาท ดำเนินเรื่องใน ดินแดนสมมุติ ที่มีลักษณะใกล้เคียงอารยธรรมตะวันออกโบราณ

การบอกเวลาจึงอิงตามวิถีดั้งเดิมแบบที่กล่าวมา—ใช้แสงแดด ยามกลางคืน และสัญญาณธรรมชาติ

อย่างไรก็ตาม เพื่อให้นักอ่าน เข้าใจง่าย และไม่รู้สึกสะดุด

ผู้เขียนจึงอาจเลือกใช้คำบอกเวลาร่วมสมัยบ้าง เช่น “หัวค่ำ”, “สองทุ่ม”, “รุ่งเช้า” หรือ “เที่ยงวัน”

เพื่อรักษาอรรถรสในการเล่าเรื่อง และคงความไหลลื่นของภาษา

ดังนั้น ในระหว่างที่ผู้อ่านเพลิดเพลินไปกับเรื่องราวของราชสำนัก กลุ่มก่อการชายแดน หรือเสียงพินลึกลับในเรือนท้ายสระ

ขอให้ทราบว่า—เวลาในรัตตมธานีอาจไม่เป๊ะเหมือนนาฬิกาข้อมือ แต่เดินไปพร้อมกับจังหวะของชีวิตผู้คน

…ซึ่งบางครั้ง หนึ่งยามที่เงียบ อาจเปลี่ยนแปลงทั้งราชอาณาจักร

 

Read more …🔗Behind the book 

สนับสนุนผลงานของนักเขียน 

อีบุ๊ค | E-Books

The Crown Princess Universe (Project Overview)

 The Crown Princess Universe
A Sapphic Royal Romance in a Southeast Asian-Inspired Kingdom

1. The Silent Beginning

The Crown Princess: The Silent Beginning – A Prequel Novella

What came before the crown?

Step into the quiet court of Rattamathani, where a newly crowned queen devotes herself entirely to duty—until a young court lady, Jinda, enters the palace and disturbs the silence she once relied on.

Themes:

• Slow-burn sapphic tension

• Duty vs. desire

• Poetic introspection

• Quiet beginnings of something unforgettable

Perfect for readers who enjoy:

• Emotional subtlety

• Beautiful prose

• Royal intimacy

• A standalone glimpse into a growing bond

Kindle Edition – $0.99

🔗Read the Prequel Now

---

2. The Crown Princess

The Crown Princess – Full Novel

When silence gives way to longing.

The story continues as Queen Isarawadee and Lady Jinda navigate the fragile balance between love and legacy. With 45 chapters and an untold epilogue, the full novel takes readers deeper into the emotional heart of this royal love story.

Highlights:

• Full-length novel (45 chapters + The Untold Chapter)

• A poetic love story that transcends status

• Intrigue, restraint, and tender connection

• Southeast Asian-inspired royal worldbuilding

🔗Kindle Edition 

---

How to Read This Series

• Start with The Silent Beginning to savor the quiet spark

• Continue with The Crown Princess to witness the flame

For readers who believe in love without conditions—even when it must be hidden.

Connect with the Author

Main Hub: https://linktr.ee/maewtaotaofu

Alternate Access: https://maewtaotaofu.blogspot.com/p/social-medias.html

สนับสนุนผลงานของนักเขียน 

Read & Feel the love

(TH/EN) เหลือจะเชื่อ ไอแพดเพื่อนยาก (บทบันทึกของนักเขียนสมัครเล่นคนหนึ่ง) Thank You, My iPad Air

ขอบคุณนะ iPad Air ของฉัน

ถ้าเมื่อก่อนมีใครถามว่า “ของชิ้นไหนที่คุ้มค่าที่สุดที่ซื้อมา?” ฉันอาจตอบอะไรที่ดูมีเหตุมีผลกว่านี้

แต่ตอนนี้…ฉันอยากจะบอกว่า “iPad Air” ของฉันนี่แหละ

ตอนที่ซื้อมา ฉันก็คิดแค่ว่า “อยากมีอุปกรณ์ไว้จดบ้าง วาดเล่นบ้าง” แต่ใครจะคิดล่ะ ว่าเจ้าสิ่งนี้จะกลายเป็นทุกอย่างในชีวิตประจำวันของฉันไปแล้ว

มันคือกระดาษจดไอเดียเวลาคิดอะไรขึ้นมาได้ตอนก่อนนอน

คือสมุดเขียนนิยาย

คือแผ่นกระดาษที่ฉันแต่งบทกลอน

คือหน้าจอที่ฉันนั่งจัดหน้าอีบุ๊คด้วยตัวเอง

คือเพื่อนร่วมทางตอนเปิดหาแรงบันดาลใจ และคำศัพท์

คือที่พักใจเมื่ออ่านหนังสือ เขียนบทความหรือแต่งบล็อก

และคือโรงหนังส่วนตัว เวลาดูอะไรเพลินๆ ก่อนนอน

ที่สำคัญ มันคือตัวช่วยที่ทำให้ฉันได้ลงมือ “ทำ” มากกว่าแค่ “คิด”

ทุกวันนี้ฉันแทบไม่แตะคอมพิวเตอร์หรือแล็ปท็อปเลย

ไม่ใช่เพราะไม่จำเป็น แต่เพราะเจ้าไอแพดแอร์เครื่องนี้มันทำได้หมด

และทำให้ฉันกล้าลงมือสร้างอะไรเล็ก ๆ ในโลกของตัวเองขึ้นมาจริง ๆ

บางทีสิ่งที่เราซื้อมา อาจมีคุณค่ามากกว่าราคา

หากเราใช้มันจนรู้สึก “ขอบคุณ” มันได้แบบนี้

ขอบคุณนะ เจ้าไอแพด

---

Thank You, My iPad Air

If someone had asked me in the past, “What’s the most worthwhile thing you’ve ever bought?”

I probably would’ve answered something more practical.

But now… I want to say: my iPad Air.

When I first bought it, I just thought,

“Maybe I’ll use it to jot things down or doodle for fun.”

But who would’ve guessed that this little device would become such a big part of my everyday life?

It’s my notebook when an idea strikes before bed.

It’s my writing pad for novels.

It’s my digital canvas for poems.

It’s the screen I use to lay out my own eBooks.

It’s my companion when I search for inspiration and vocabulary.

It’s my cozy corner for reading, blogging, or writing articles.

It’s my private little cinema before sleep.

Most importantly, it’s the tool that helps me do—not just think.

These days, I hardly ever touch my computer or laptop.

Not because I don’t need them,

but because this iPad Air can handle everything.

And it gave me the courage to start building something small—but real—in my own little world.

Sometimes, the things we buy turn out to be worth far more than their price,

Especially when we end up feeling truly grateful for them.

Thank you, dear iPad.

“The Crown Princess: The Silent Beginning” | Introducing the Prequel Novella

Whispers Before the Crown: Introducing the Prequel Novella

In the quiet shadow of the crown, a tale begins—not with grand declarations, but with silence. “The Crown Princess: The Silent Beginning” is a tender prequel novella that invites readers into the world of Rattamathani before the crown was ever worn.

Set a year after Queen Isarawadee’s coronation, this story captures a time when the weight of responsibility meets the ache of solitude. As the queen upholds her duties with poise and quiet strength, far away, a young woman named Jinda lives a humble life, unaware that destiny is quietly weaving their paths together.

This prequel doesn’t aim to tell a sweeping romance. Instead, it shares the stillness before the story blooms. It’s a gentle introduction for new readers and a gift of depth for those who have already followed “The Crown Princess.”

Crafted with the same devotion and lyrical calm that define Maewtaotaofu’s work, “The Silent Beginning” is available now on Amazon Kindle

Let your heart rest in the hush before love.

(TH)

เสียงกระซิบก่อนบัลลังก์: แนะนำเล่มพิเศษ “The Silent Beginning”

ก่อนเสียงแห่งความรักจะเอ่ยออกมา มีเพียงความเงียบสงบและหน้าที่ที่ต้องแบกรับ “The Crown Princess: The Silent Beginning” คือเล่มพิเศษที่บอกเล่าเรื่องราวช่วงหนึ่งหลังจากองค์ราชินีอิสราวดีเสด็จขึ้นครองราชย์ได้ราวหนึ่งปี

นิยายสั้นเล่มนี้พาผู้อ่านเข้าสู่ช่วงเวลาอันเงียบสงบแต่มีความหมาย ก่อนความรักจะค่อย ๆ เบ่งบาน เมื่อราชินีปกครองด้วยความมั่นคงและสุขุม หญิงสาวผู้หนึ่งนามว่าจินดาก็ยังใช้ชีวิตเรียบง่ายอยู่ห่างไกล ทั้งสองไม่ล่วงรู้ว่าเส้นทางของพวกเธอกำลังค่อย ๆ ถูกถักทอให้มาบรรจบกัน

นิยายเล่มนี้ไม่ได้บอกเล่าเรื่องรักหวือหวา แต่คือบทเริ่มต้นของความรู้สึก บทหนึ่งที่อบอุ่นและเต็มไปด้วยอารมณ์ละมุน สำหรับผู้อ่านใหม่และผู้อ่านเดิมของ “องค์หญิงรัชทายาท”

ด้วยความตั้งใจจากแมวเทาเท้าฟู “The Silent Beginning” พร้อมให้ดาวน์โหลดแล้วใน Amazon Kindle

ปล่อยใจให้สบายภายใต้ความเงียบงัน ก่อนเสียงของความรักจะเอ่ยออกมา

Support the author 

อีบุ๊ค | E-Books

(TH/EN) จุดเริ่มต้นการเขียน — “องค์หญิงรัชทายาท” | The Beginning of The Crown Princess

จุดเริ่มต้น…

ถ้าให้พูดตามตรง จุดเริ่มต้นของนิยายเรื่องนี้…ไม่ได้เกิดจากแผนการจริงจังอะไรเลยค่ะ ทุกอย่างเริ่มจาก “น้องออม” คนที่ฉันติดตามมาตลอด ที่ล่าสุดน้องรับบทนางเอกในซีรีส์แนวแซฟฟิคเรื่องหนึ่ง แสดงคู่กับน้องหลิงหลิง เรื่องนั้นเหมือนเปิดโลกใหม่ให้ฉันเลย — โลกแซฟฟิค ยูริ GL

การได้เห็นน้องออมในบทบาทนั้นทำให้ฉันรู้สึกดี และดีใจมาก มีความสุขทุกครั้งที่ได้ดูฝีมือการแสดงของน้องออมและใช่ค่ะฉันก็ได้เข้าด้อม“หลิงออม”ไปอีกด้อมนึง จากนั้นไม่นาน ฉันก็เริ่มตัดคลิปสนุก ๆ แซว “หลิงออม” ลงเล่นในติ๊กต้อกและยูทูปของตัวเอง และหนึ่งในคลิปที่ฉันตัด คือการเอาฟุตเทจที่น้องออม น้องหลิงใส่ชุดไทยสไตล์พีเรียด มาร้อยเรียงใหม่ให้กลายเป็นเรื่องราว

เรื่องราวของ…ราชินีและพระสนมจินดา

วันนั้นมีคนคอมเมนต์แซวขำ ๆ ว่า “ขอนิยายทั้งเล่มเลยได้มั้ย” ฉันรู้ว่าเขาแซวเล่น…แต่ก็เหมือนคำคนนั้นจุดอะไรบางอย่างในใจขึ้นมา มันยังไม่ชัดเจนตอนนั้นหรอกค่ะ แต่พอคลิปได้รับความสนใจมากขึ้น เริ่มมีคนเข้ามาดูมากขึ้น บางคนขอให้ฉันตัดคลิปให้ยาวขึ้นอีก ฉันเลยจัดให้แบบไม่ลังเล และคลิปนั้นเอง…ที่ทำให้ฉันต้องคิดพล็อตเพิ่ม ซึ่งก็น่าตกใจเหมือนกันที่คนดูชอบอีก

แล้วจู่ ๆ ความคิดที่เคยก่อตัวแบบเบลอ ๆ ก็ชัดขึ้น ฉันคุยกับแฟน แล้วเขาบอกสั้น ๆ ว่า “เขียนเลยสิ” นั่นแหละค่ะ วันที่ฉันเริ่มเขียนจริงจัง คือน่าจะประมาณวันหยุดช่วงปีใหม่ 2568 วันธรรมดา ๆ ที่อยู่ดี ๆ ฉันก็นั่งหน้าจอ เปิดหน้าว่าง ๆ แล้วเริ่มพิมพ์

และนี่ก็คือจุดเริ่มต้นของนิยายเล่มแรกในชีวิตฉัน แรงบันดาลใจล้วนมาจาก “น้องออม” ที่อยู่ในใจฉันตั้งแต่ต้น ต่อมาก็คือ “หลิงหลิง” และแฟนคลับ “เจ้าความรัก” ซึ่งรวมตัวฉันเองไว้ด้วยแน่นอน รวมถึง “แฟนของฉัน” คนที่เชื่อมั่นในตัวฉันเสมอ

ฉันถึงได้มีนิยายเล่มแรกในชีวิต

…ตอนต่อไปฉันจะมาเล่าเรื่องราวของตัวละครเอกอย่าง องค์ราชินีอิสราวดี ที่มีต้นแบบความงามมาจากน้อง00K

(EN)

translation 

The Beginning of The Crown Princess

If I’m being honest, this novel didn’t begin with any serious plan.

It all started with Nong Orm — someone I’d been following for a long time.

Then she landed the lead role in a sapphic series, starring alongside LingLing. That series opened up a whole new world for me — the world of sapphic stories, yuri, GL.

Seeing Nong Orm in that role made me feel something I couldn’t explain. I felt happy every time I followed her updates, saw her smile, laugh, or even just post a picture.

Soon after, I began editing fun little fan-cut videos of LingOrm just for fun — uploading them to my TikTok and YouTube. One of the clips I made reimagined them in a historical setting, using footage of the two dressed in traditional Thai outfits.

It became the story of… a queen and her consort, Jinda.

One day, someone jokingly commented, “Can we have a full novel, please?”

I knew they were teasing — but something about that comment sparked a tiny flame in me.

It wasn’t clear at the time, but as more people began to watch and respond positively to the video, some even asking for a longer version, I happily made another cut.

That second video required a bit more plot… and surprisingly, people loved it.

That blurry thought I’d been carrying suddenly became clearer.

I talked to my partner, who simply said, “Then write it.”

And so I did.

It was during the New Year holiday of 2025 — just an ordinary day when I sat down at my screen, opened a blank page, and started typing.

That was the beginning of my very first novel.

All the inspiration came from Nong Orm, who had been in my heart from the start.

Then came LingLing, and of course, the Jaokwamrak fandom — including myself.

And most importantly, my partner, who always believed in me.

That’s how I came to write my very first novel.

…In the next part, I’ll tell you about Queen Isarawadee — the main character whose beauty was inspired by LingLing herself.

Read more …🔗Behind the book 

สนับสนุนผลงานของนักเขียน 

อีบุ๊ค | E-Books

Follow me:

© 2025 Maewtaotaofu. All rights reserved.